Nörofizyolojik öğrenme, öğrenme sürecinin sinir sistemi ve beyin tarafından nasıl gerçekleştirildiğini inceleyen bir alanı ifade eder. Bu alan, öğrenme, hafıza, bilişsel süreçler ve beyin işlevleri arasındaki ilişkiyi anlamak amacıyla yapılan araştırmalara odaklanır. Nörofizyolojik öğrenme çalışmaları, özellikle beyin görüntüleme teknikleri (MRI, fMRI, PET taramaları gibi) ve elektroensefalografi (EEG) gibi nörolojik ölçüm yöntemleri kullanarak yapılmaktadır. İşte nörofizyolojik öğrenmenin temel bileşenleri: 

• Beyin Yapısı ve İşlevi: Nörofizyolojik öğrenme, öğrenme süreçlerinin beyin yapısı ve işlevi ile nasıl ilişkili olduğunu incelemektedir. Beyin, öğrenme sırasında yeni bilgileri işlerken farklı bölgelerini kullanır. Örneğin, hipokampus uzun süreli bellek oluşturmada rol oynar, prefrontal korteks ise problem çözme ve karar verme süreçlerinde etkilidir. 
• Sinir Hücreleri ve Sinapslar: Nörofizyolojik öğrenme, sinir hücreleri (nöronlar) ve sinapslar aracılığıyla bilginin nasıl iletilip işlendiğini inceler. Sinir hücreleri, bilgiyi elektriksel ve kimyasal sinyallere dönüştürürler ve bu sinyaller sinapslar aracılığıyla diğer nöronlara iletilir. 
• Beyin Plastisitesi: Nörofizyolojik öğrenme, beyin plastisitesini inceleyerek öğrenme sürecinin nasıl beyin yapısını değiştirdiğini araştırır. Beyin plastisitesi, beyin hücrelerinin bağlantılarını güçlendirebilme veya zayıflatabilme yeteneği olarak tanımlanır. Öğrenme süreci, bu plastisiteyi etkileyebilir. 
• Hafıza İşlevleri: Nörofizyolojik öğrenme çalışmaları, hafıza süreçlerini inceleyerek kısa vadeli bellek (çalışma belleği), uzun vadeli bellek ve prospektif bellek gibi hafıza türlerinin beyin üzerindeki etkilerini araştırır. 
• Öğrenme Bozuklukları: Nörofizyolojik öğrenme araştırmaları, öğrenme bozukluklarının (örneğin, disleksi, dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu) nörolojik temellerini inceleyerek bu tür bozuklukları anlamaya ve tedavi etmeye yardımcı olabilir. 

Nörofizyolojik öğrenme, beyin ve öğrenme arasındaki karmaşık ilişkiyi anlamak ve bu bilgiyi eğitim ve öğretim süreçlerini geliştirmek için kullanmak amacıyla önemlidir. Bu alan, öğrenme teorileri ve pedagoji üzerinde etkili olabilecek bilimsel temeller sunar. Ayrıca, bilişsel nörobilim, nöroloji ve psikoloji gibi farklı disiplinler arasında önemli bir köprü işlevi görür.